Jesteśmy społecznością, która kocha książki

" [...] sekretem dobrej starości jest nie co innego, tylko szczery pakt z samotnością".

Na początku towarzyszyło mi przekonanie, że zasilę mniejszość, której lektura nie przypadła do gustu. Ale Autor zastawił na mnie pułapkę.
Wystarczyło zaniechać analizy, kto z kim i kogo spłodził.
Włączam więc przycisk wyobraźni i widzę, jak "w przezroczystą godzinę popołudnia", ulicami Macondo przechadza się A... .
Aureliano czy Arcadio?
Powoli zatracam rzeczywistość, przenoszę się do pokoju Melquiadesa, słuchając czarodziejskich baśni o latających dywanach, wdycham zapach róż pachnących koprem, zachwycam się smakiem zwierzątek z karmelu Urszuli i liczę złote rybki pułkownika.
Fabuła to po prostu jakieś szaleństwo; pomieszanie z poplątaniem.
Rzeczywistość naszpikowana fantazją.
Ale jak to Autor robi? Genialnie!
Nie daje odpocząć zmysłom, kiedy już wydaje się, że nie może niczym zaskoczyć, zaskakuje.
" Z drogi krowy, bo życie jest za krótkie".
Piękny styl i język.
Jak mawiała jedna z bohaterek : dom wariatów.
"Tacy są oni wszyscy - pomyleni od urodzenia".
Zbłąkane gwiazdy w układzie planetarnym Urszuli.

" [...] sekretem dobrej starości jest nie co innego, tylko szczery pakt z samotnością".

Na początku towarzyszyło mi przekonanie, że zasilę mniejszość, której lektura nie przypadła do gustu. Ale Autor zastawił na mnie pułapkę.
Wystarczyło zaniechać analizy, kto z kim i kogo spłodził.
Włączam więc przycisk wyobraźni i widzę, jak "w przezroczystą godzinę popołudnia",...

Na ulicy Kulawych Aniołów unosi się woń stęchlizny i nędzy; na Cmentarzu Lalek bawią się dzieci.
Tu na moście Csipuka utopiła swoje dziecko.
Baba Klozetowa z opaską obwodowego komendanta ochrony przeciwlotniczej biega pod oknami, krzycząc :
"HALO! HALO! ZGASIĆ LAMPY! HALO! DO KOGO JA MÓWIĘ? HALO!".
" Lidi i Erzsi sprzedają za chleb tylko ciało, a dusze ich są czyste...".

Beneficjentem nagród literackich Tibor Bálint nie był.
A szkoda. Bo w " Łkającej Małpie..." stworzył klimat tak realistyczny, bohaterów z krwi i kości, którzy choć nie sami, na swój sposób samotni, zagubieni, niezaradni, przy pomocy pitej w nadmiarze, zagłuszającej ból palinki co dzień borykają się z losem; nie sposób nie uwierzyć w ich historie.
Życie bez okrasy. Okrucieństwo i subtelność.
Tak wierne oddanie rzeczywistości było zapewne możliwe dzięki temu, że pisarz był z Siedmiogrodem (Transylwanią) związany od urodzenia. Nie umniejsza to w żaden sposób jego warsztatowi literackiemu.
Dla mnie książka świetna, autor niedoceniony.
No i znów ten KIK...

Na ulicy Kulawych Aniołów unosi się woń stęchlizny i nędzy; na Cmentarzu Lalek bawią się dzieci.
Tu na moście Csipuka utopiła swoje dziecko.
Baba Klozetowa z opaską obwodowego komendanta ochrony przeciwlotniczej biega pod oknami, krzycząc :
"HALO! HALO! ZGASIĆ LAMPY! HALO! DO KOGO JA MÓWIĘ? HALO!".
" Lidi i Erzsi sprzedają za chleb tylko ciało, a dusze ich są...

Nasze pierwsze spotkanie przejdzie bez echa. Mam wrażenie, że powieść to coś na kształt relacji, autor, jakby udzielał informacji o wydarzeniach z życia głównego bohatera, gdzie był, co widział , w kim się zakochał, a z kim zaprzyjaźnił, kto umarł, co zrozumiał, a czego nie. Wydaje mi się, że spieszył się Hesse; kiedy zaczynał jakiś wątek, za chwilę go kończył, by opowiedzieć o czymś innym. Pamiętam ze szkoły uwagi nauczyciela sprawdzającego wypracowania: "brak rozwinięcia". I dla mnie całość potraktowana zbyt powierzchownie, może ostatnie kilkadziesiąt stron udało się autorowi bardziej rozwinąć. Bardzo młody był Hermann Hesse, pisząc "Petera Camenzinda", stąd (w moim odczuciu) pojawia się niekiedy pewna górnolotność i swego rodzaju zarozumiałość, skłonność do filozofowania, i stąd być może ten pośpiech. I gdzie podziały się emocje?
"Peter Camenzind"?
Nie pamiętam już...

"Wy poeci, jesteście przyzwyczajeni wszystko, co ładne, ubierać w słowa...".

Nasze pierwsze spotkanie przejdzie bez echa. Mam wrażenie, że powieść to coś na kształt relacji, autor, jakby udzielał informacji o wydarzeniach z życia głównego bohatera, gdzie był, co widział , w kim się zakochał, a z kim zaprzyjaźnił, kto umarł, co zrozumiał, a czego nie. Wydaje mi się, że spieszył się Hesse; kiedy zaczynał jakiś wątek, za chwilę go kończył, by...